గ్రామీణ భారతంలో విద్యా దురవస్థ

                                                                                                                                                                ఒకప్పుడు విద్యాభ్యసనానికి ప్రభుత్వ పాఠశాలలే శర ణ్యం  .   సామాజిక అంతరాల హెచ్చుతగ్గులకు అస్కారంలేని చదువులుండేవి  .

ధనవంతుడికొడుకైనా పేదవాడికొడుకైనా ఒకేపాఠశాలలోచదివేవారు.   దీనివల్ల అంతరాలలోకూడా సఖ్యత ఏర్పడి సామాజిక సమతుల్యతకు దోహదం కలిగేది  .   ప్రస్తుతవిద్యలో ప్రైవేటు భాగస్వామ్యం విస్తరించిన దరిమలా   ధన వంతులస్కూల్లూ, పేదలస్కూల్లూ(ప్రభుత్వపాఠశాలలు)ఏర్పడ్డాయి .                                                    

 

ధనికుడు ధనాధికుడుగానూ , పేద నిరుపేదగానూ స్థిరం అయ్యేపరిస్థితులు ఏర్పడ్డాయి. కేవలం పదిశాతం ప్రైవేటు పాఠశాలలు మాత్రమే ఉన్నత ప్రమాణాలు పాటిస్తున్నాయి .  మిగతా తొంభైశాతం విద్యావ్యాపారాలుచేస్తూ అక్రమమార్గాలలో అవాంఛిత పోటీ సృస్టిస్తున్నాయి . ప్రభుత్వ పాఠశాలల ఎన్రోల్మెంటు పడిపోయి , కొనసాగించాల్నా వద్దా అనేస్థితికి చేరుకొన్నాయి . దీనికికారణాలుగా  1 . ప్రభుత్వాల నిర్లక్ష్యం  2.ఉపాధ్యాయుల బాధ్యతారాహిత్యం   3.తల్లిదండ్రులనిరాసక్తత , నిరక్షరాస్యత 4.విద్యార్థులను విద్యాసక్తులనుచేసే మెకానిజంలేకపోవడం మున్నగు వాటిని ప్రముఖంగా చెప్పుకో వచ్చు .                    

 

బాధ్యతవహించవలసినవారంతా నిర్లక్ష్యం వహిస్తున్నపాపానికి చిన్నారులు చదువుకు స్వస్థిచెప్పి శిక్షననుభవిస్తున్నారు . వివిధతరగతుల స్థాయులలో ఇరవైశాతం కూడా ప్రమాణాలు  సాధించినవారులేరంటే మనపాఠశాలలస్థాయి ఏపాటిదో ఊహించవచ్చు . ప్రతివారూ బాధ్యతల నుంచి తప్పించుకొని  పైపెచ్చు ప్రమాణాలగ్రాఫులు పెంచుకోవడానికి అక్రమమార్గాలను ప్రోత్సహించడం చూస్తుంటే విద్యలొ విపరీతధోరణులు ఎంత దూరం వెళ్తాయో! !

 

ప్రభుత్వపాఠశాలలు నిర్వీర్యం కావడానికి ఉపాధ్యాయులుకూడా కొంతవరకూ కారణమే

 

ప్రభుత్వపాఠశాలలు నిర్వీర్యం కావడానికి అందులో     

పనిచేస్తున్న ఉపాధ్యాయులుకూడా కొంత కారణం అనక తప్పదు . నాటి

ఉపాధ్యాయునికి నేటి ఉపాధ్యాయునికి అనేక అంశాలలో తేడా ఉన్న మాట వాస్తవం

లక్ష్యశుధ్ధి లో గాని , విద్యాబోధనలోగాని , "రోల్ మోడల్"గా

మార్గదర్శకత్వంవహించడంలో గాని    నేటితరం  ఏ అంశంలోనూ పోల్చడానికి సాహచించ

లేము.

నాటి ఉపాధ్యాయునికి తన వృత్తిపరమైన ధ్యాస తప్ప

వేరే వ్యాపకాలు లేవు . కాబట్టి మార్గ దర్శకుడిగా సమాజంచేత పూజింప బడినాడు.

అందుకే నాటి ఉపాధ్యాయుడు " గురుర్బ్రహ్మ గురుర్విష్ణు గురుర్దేవో

మహేశ్వర: " .

నేటి ఉపాధ్యాయుడికి అంతటి ఓపికా లేదు. అంతటి

తీరికా లేదు . నిర్దేశిత టీచర్ ట్రయినింగులలో , పోటీ పరీక్షలలో నెగ్గి

ఉద్యోగంలో ప్రవేసించడంతోనే తన శక్తి యుక్తులకు ఫుల్ స్టాప్

పెట్టేస్తున్నాడు .

ట్రైనింగులో తాను నేర్చుకొన్న బోధనా పధ్ధతులు,

కృత్యాలు అక్కడే వదిలేసి వస్తున్నాడు . తరగతి గది లోకి ప్రవేసించ డానికి

ముందు సమగ్రమైన ప్రిపరేషన్ అవసరం . ఎన్నో సమ కూర్చు కోవాలి . అందుకు ఎంతో

సమయం వెచ్చించాలి . తరగతి గది లో పాటించ వలసిన తీరు – తెన్నులు అనగా

ఆహార్యంలోగాని , మాట తీరులోగాని , మర్యాదలు పాటించడంలోగాని ఎంతో ఓపిక అవసరం .

విద్యార్ధులు తమ ఉపాధ్యాయుణ్ణి రోల్ మోడల్ గా భావిస్తారు .

నేటిఉపాధ్యాయుడు ఈవిషయంలో నిర్లక్ష్యం వహిస్తున్నాడు . ఫలితంగా విద్యార్ధి

తప్పు దారిపడుతున్నాడు. అస్తవ్యస్త సమాజం దాపురిస్తూవుంది . ఈకారణంగానే

ఉపాధ్యాయ వృత్తి గురుతర బాధ్యయతలతో నిండిన ,  సమాజానికి బాధ్యత వహించవలసిన

వృత్తి గా భావింప బడుతూ ఉంది .

ఉపాధ్యాయులలో వృత్తిపరమైన డెడికేషన్ లేకపోవడం,

విద్యావిధానంలో అకౌంటబిలిటీ లోపించడం , వృత్తి లో కొలమానాలు

నిర్దేశించకపోవడం , శాఖాపరమైన తనిఖీలు తూతూమంత్రంగా నిర్వహించ బడడం ,

ఇక ముఖ్యంగా ఉపాధ్యాయులు ఇతర ఆదాయ వనరులను విరివిగా నిర్వహిస్తూ

ఈవృత్తిని ఉపవృత్తిగా భావించడం చూస్తూవుంటే   నేటిప్రభుత్వ పాఠశాలల

నిర్వీర్యానికి ఉపాధ్యాయులు కూడా కొంత మేర కారణంగా భావించడంలో తప్పులేదు.

ప్రభుత్వ ఉపాధ్యాయులలో ఏ ఒక్కరూ తమ బిడ్డలను

ప్రభుత్వ పాఠశాలలలో చదివించడానికిఇష్టపడడం లేదంటే ప్రభుత్వ పాఠశాలలు

అందిస్తున్న విద్య పై తమకు నమ్మకం లేనట్లే కదా ! అంటే తమపై తమకు

నమ్మకంలేనట్లే కదా !!                                                                                                                             ప్రభుత్వ పాఠశాలల నిర్వీర్యానికి

తల్లి దండ్రుల నిరక్షరాశ్యత – నిరాసక్తత కూడా కారణమే

ఇన్నేండ్ల స్వతంత్ర భారతావని లో గ్రామీణ ప్రాంతాలు

కనీసం నలభై శాతం అక్షరాశ్యతకు కూడా నోచు కో లేదు . ప్రముఖకారణం పేదరికం.

నిరంతర జీవన పోరాటం . రెక్కాడితే గాని డొక్కాడని పరిస్థితి . తాగుడు

మొదలైన దురల వాట్లు . అపరి శుభ్ర పరిస్థితులు . అనారోగ్యాలు .

ఈ దుర్భర పరిస్థితుల నుండి  తమను తాము ఉధ్ధరించు

కొంటే తప్ప –బయట పడ లేని దుస్థితి .

అనాదిగా ఇటువంటి దుస్థితి లోనేపడి , అలవాటుపడి , బయటపడడానికి చేత కాని

అజ్ణానం లో పడి కొట్టు మిట్టాడు తున్న గ్రామీణ భారతాన్ని                                              చైతన్యం చేయడానికి  చదువొక్కటే మార్గం .

 నిద్ర లేవంగానే  పిల్లలకు ఇంత కలో గంజో పోసి ,

కూలి నాలి కెల్లి , సాయంత్రానికి ఇల్లు చేరుకొనే గ్రామీణ నిరు పేదలకు  తమ

పిల్లలు బడికెల్తున్నారో, బజారున పడుతున్నారో , చదువుతున్నారో , బలాదూర్

తిరుగు తున్నారో తెలుసుకొనే తీరికెక్కడిది  ?  ఓపికెక్కడిది ?

అసలు వీళ్లకు తమపిల్లల విద్యాబుద్దుల పట్ల

నిరాసక్తత సహజం గానే ఉంది . పిల్లలుకూడా దారి తప్పి , వీళ్ల మాట సుతరామూ

వినక పోవడమూ అచట కనిపించే సహజ వాతా వరణం . పాఠశాలలకు సక్రమంగా వెళ్లరు .

వెళ్లి నా చదువు పై గురి కుదరదు.   ధ్యాస అసలే ఉండదు . అక్కడ వీళ్లను

పట్టించు కొనే వాళ్లస లుండరు . ప్రైమరీ తోనో , ఆరేడు తరగతులతోనో

మానేస్తారు .

షరా మామూలే . కాస్త వయస్సు రాగానే

పెద్దలలాగానే కూలి నాలి . మళ్లీ అదే బ్రదుకులు

– అవే పరిస్థితులు .

మరి వాళ్ల తరపున – వాళ్ల పిల్లల తరపున వకాల్తా

పుచ్చుకొనే వాళ్లేరి ? తమను తాము ఉధ్ధరించుకో లేని వీళ్లను ఉధ్ధరించే

బాధ్యత తీసుకొనే దెవ్వరు ?

మరి , ఎనభై శాతం ఉన్న గ్రామీణ భారతం ఉధ్ధరింప

బడని నాడు - అది చేసాం ఇదిచేసాం – అని కాగితాలపై ప్రగతి సూచికల

గణాంకాల  నివేదికలు ప్రకటించుకొనే ఈ ప్రభుత్వాలు ఈ నగ్న సత్యాలకు

జవాబు దారీ వహించ వలసిన అవసరం లేదా ?

విద్యార్ధులను విద్యాసక్తులను చేయడానికి తగిన మెకానిజం లేదు

ఉన్న వాళ్ల పిల్లల తల్లి దండ్రులు విద్యా వంతులు కావడం వల్ల

సహజం గా వాళ్ల లో విద్యాసక్తత ఏర్పడి ఉంటుంది . ఆ కుటుంబాలలో తదనుగుణమైన

పరిస్థితులూ ఆ వాతావరణమూ ఉంటుంది . వాళ్లు చది వే పాఠశాలలలోని

సహాధ్యాయులుకూడా విద్యాసక్తత గల కుటుంబాల నుండి వచ్చిన వారైనందువల్ల

వాళ్ల తో పోటీ పడే స్థాయి ఏర్పడి ఉంటుంది . డబ్బు ఖర్చు చేసి చదివించే

ధనవంతుల బిడ్డలవడంవల్ల వాళ్లు చదివే కార్పోరేట్ విద్యా సంస్థలలో

విద్యాసక్తత పెంచే అనేక ఆధునిక వసతులుంటాయి .

వీటన్నిటి కంటే బాల్యంనుంచే తల్లి దండ్రులు

తమ పిల్లలకు ఉన్నతస్ఠితులు అందుకోవాలనే సంకల్పాలను గట్టిగా ఏర్పరచి

ఉంటారు . సదరు సంకల్పాలకు అనుగుణంగా ఆయా ఊహలలో విద్యాసక్తతలు

ఏర్పరచుకొంటారు . ర్యాంకులు సాధించి తదనురూప ఉన్నతస్థితులు అందుకొంటారు .

గ్రామీణ పేదల పిల్లల పరిస్థితి ఇందుకు పూర్తిగా భిన్నంగా ఉంటుంది .

తల్లి దండ్రులు నిరక్ష రాశ్యులు . తమ పిల్లల ఉన్నత స్థితుల పై కోరికలు

అంతర్లీనంగా ఉండవచ్చునేమోగాని ఆ స్థితి గతులు తమకు లేనే లేవనే

నైరాశ్యం కోరికలకు అడ్డుకట్ట వేస్తుంది . నిరక్షరాశ్యులు కావడం వల్ల

తమకే లేని విద్యాసక్తిని  తమపిల్లల కేర్పరచ లేరు .

ఈ పేద పిల్లలు చదివే ప్రభుత్వ పాఠశాలలు ,

 అందులోని అర గొర వసతులు వీళ్ళలో విద్యాసక్తత ఏర్పరిచే స్థాయిలో

లేవని కరాఖండిగా చెప్పవచ్చు . ఇందుకు బాధ్యతవహించ డానికి సుతరామూ

ఇష్టపడని ప్రభుత్వాలకూ , అందులోపనిచేసే ఉపాధ్యాయ సత్తములకూ వీళ్లపట్ల అంతగొప్ప అనురాగా

లుంటాయని అనుకోవడం అత్యాశే అవుతుంది .

కాబట్టి పేదల పిల్లలను పాఠశాలలో

చేర్పించ డానికి గాని , వారికి విద్యాసక్తులేర్పరచడానికిగానీ , వారు

పాఠశాలలలో కొనసాగడానికిగానీ , భవిష్యత్ లో వారికి ఉన్నత స్థితు

లేర్పడడానికి అవకాశా లేర్పరచడంలో గానీ తప్పని సరిగా తగిన మెకానిజం

ఉండి తీరాలి . అప్పుడే సమాజం లో బడుగుల ధనికుల మధ్య అంతరాలు కాస్తైనా

తగ్గి శాంతియుత వాతావరణం ఏర్పడే అవకాశం ఉంది .

విద్యా సదుపాయాల కల్పన లో ప్రభుత్వాల బాధ్యత

విద్యా సదుపాయాల కల్పనలో ప్రభుత్వాల బాధ్యత

గణనీయమైన ప్రాధాన్యత సంత రించు కొని ఉంది . జాతీయాదాయం లో అధిక శాతం విద్యా సదుపాయాల

కోసం ఖర్చు చేసే ప్రభుత్వాలు విజ్ఞత గల ప్రభుత్వాలు .

విద్యా వనరులు ఎక్కువగా ఉన్న దేశాల లోని ప్రజలు ఎక్కువ శాతం

విద్యా వంతులౌ తారు . విద్యా వంతులున్న సమాజం లోని ప్రజలు తమ సమస్య లకు

తామే చక్కని పరిష్కారాలు చూసుకో గల్గుతారు . అలాంటి దేశాలు అభి వృధ్ధి

పధంలో దూసుకు పోతాయి . ఆ దేశాల లోని ప్రభుత్వాలకు అవినీతి , ఆశ్రిత పక్ష

పాతం , లంచగొండితనాల మీద పోరాడ వలసిన అవసరం ఉండదు . అక్కడ ఉగ్రవాదం ,

వేర్పాటువాదం , హత్యలు , దోపిడీలు, అంటురోగాల వ్యాప్తి – అనే సమస్య

లుండవు . ప్రభుత్వాలు సజావుగా నడుస్తాయి . వ్యవసాయ , పారిశ్రామిక

ఉత్పత్తులు పెరుగు తాయి. జాతీయాదాయం ఇబ్బడి ముబ్బడిగా పెరుగు తుంది .

ఇదంతా విద్యవల్ల ఏర్పడే బహుళ ప్రయోజనం .

మరి ఈ ప్రయోజనాన్ని ప్రభుత్వాలు ఎంతవరకు గుర్తిస్తున్నాయి ?

. " విద్యాశాఖ పద్దు క్రింద ఇన్ని కోట్లు ఖర్చు చేస్తున్నాం . ఖర్చు తప్ప

ఈశాఖ లో ఆదాయం కంపించడం లేదు " – అని గతంలో ఒక మంత్రి మహోదయులు

సెలవిచ్చారంటే మన ప్రభుత్వాలను నడిపే ప్రబుధ్ధులు ఎంతటి విద్యాసక్తి

గలవారో , వారిలోగల ప్రజాసేవా భావం ఏపాటిదో , ఎంత తల్లకిందులుగా

కార్యమగ్నమై ఉందో కీర్తించ వలసిందే .

దేశ ప్రజలంతా విద్యా వంతులైతే డబ్బు తీసుకొని ఓటెయ్యరు

కదా ! సారా పొట్లాలనూ , బిర్యానీ పొట్లాలనూ దరి దాపుల్లోకి రానియ్యరు కదా !

 విద్యా వంతు లైన ప్రజల పై ప్రలోభాలు పనిచెయ్యవు . వారికేమి కావాలో చేయ

గల్గిన ప్రభుత్వాలనే నిక్కచ్చిగా ఎన్నుకొంటారు . రౌడీ రాజ కీయాలకూ , గూండా

ప్రభుత్వాలకూ చెల్లు చీటీ పడుతుంది మరి !

నూటికినూరుశాతం విద్యా వంత మైన సమాజం ఏర్పడడానికి ప్రభుత్వ పరంగా

ఏమేమి చేయాలి ?

కనీసం ఇంటర్ మీడియట్ స్థాయి వరకు ఒకే ఒక ప్రభుత్వ సెక్టార్ లోనే

విద్యాలయాలు నిర్వహింప బడాలి . విద్యాలయాలు రెసిడెన్షియల్ విధానంలో సకల

సదుపాయాలు కల్గిన " ఎడ్యుకేషనల్ కాంప్లెక్సులు " గా తీర్చి దిద్ద బడాలి .

అంటే పిల్లవాడు నర్సరీ లో " ఎడ్యుకేషనల్ కాంప్లెక్సు” లో

అడుగుపెడితే ఇక ఇంటితో , తల్లి దండ్రు ల తో సంబంధం లేకుండా – అక్కడే

పెరిగి పెద్దవాడై విద్యాబుధ్ధులతో ఇంటర్ పూర్తిచేసుకొని , మంచి మూర్తిమత్వం

రూపు దిద్దుకొని ,  ప్రయోజకుడై బయటి ప్రపంచములోకి రావాలి. దీని కోసం

తల్లిదండ్రులనుండి ఒక్కరూపాయి కూడా వసూలుచేయరాదు , పేద ,  ధనిక తేడా లుండ రాదు.

 పెద్ద పంచాయితీ లైతే ఒకటి , చిన్న పంచాయితీలు రెండు మూడింటికి కలిపి

ఒకటి చొప్పున – జనాభా ప్రాతి పదికన కాంప్లెక్సులు  ఏర్పాటుచేయ వచ్చు . ఖర్చు

విషయానికి వస్తే విద్యా శాఖలో ఒక్కో ఊళ్లో – మెయిన్ స్కూలు , హెచ్ సి , జి

సి , నాన్ ఫార్మల్ , హైస్కూలు , ఆర్ బీ సీ , ఎయిడెడ్ , ఇంకా ఇంకా అనేకానేక

దండుగ మారి దుకాణాలన్నీమూసేసి ఆ నిధులను విని యోగించ వచ్చు . అదేవిధంగా

సాంఘిక సంక్షేమ , గిరిజన సంక్షేమ మొదలైన అవినీతిమయ హాస్టల్ల అవసరం ఉండదు .

 ఇప్పుడు నిర్వహిస్తున్న రెసిడెన్షియల్ విద్యాలయాల అవసరంలేదు .  ఇలా

విద్యా శాఖ నంతా ఒక కొలిక్కితెచ్చి ప్రభుత్వాలు పిల్లల నందర్నీ దత్తత

తీసుకొని ఇంటర్ వరకూ చదివించే బాధ్యత తీసుకొంటే – అటు తర్వాత ఏర్పడ బోయే

సమాజాన్ని ఊహించుకొంటే ఎంత ఆనందం కల్గుతుందో గదా !